႐ုပ္လႊာအျပင္အဆင္နဲ႔ လုပ္ႏိုင္စြမ္း

၁၉၉၅ခုႏွစ္ေဆာင္းရာသီ… တကယ္လို႔ ကၽြန္မအလုပ္႐ွာမရခဲ့ရင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔က ကၽြန္မအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ေ႐ြးခ်ယ္ရာလမ္းျဖစ္ခဲ့မွာပါ။

ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ပယ္ခ်ခံလိုက္ရျပန္ပါၿပီ။ အင္တာဗ်ဴးသူရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မအရမ္းေပါက္ကဲြခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အျပင္အဆင္သြင္ျပင္က ကၽြန္မရဲ႕ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ မအပ္စပ္ဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္မကို သူဆက္မေမးျမန္းခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕အျပင္အဆင္ကို ကၽြန္မေခါင္းငံု႔ၿပီးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိသာသြားပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူအထင္ေသးသြားပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕လုပ္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕အထင္ေသးမႈကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္မအာမခံရဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕လုပ္ႏိုင္စြမ္းကိုျပသဖို႔ ကၽြန္မအခြင့္အေရးမရခဲ့ပါဘူး။


ကၽြန္မရဲ႕အိမ္႐ွင္Selenaက စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တဲ့ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးပါ။ ည ၁၂နာရီမတိုင္ခင္ ကၽြန္မအိပ္ရာဝင္ရမယ္လို႔ သူသတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ၁ဝမိနစ္အတြင္း ေရခ်ဳိးၿပီးရမယ္၊ အဝတ္အစားသပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္မထားရင္ သူ႔ဧည့္ခန္းထဲမဝင္ရ၊ သူ႔ရဲ႕လွပတဲ့မီးဖိုေဆာင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕တ႐ုတ္ဟင္းလ်ာမခ်က္ရ၊ သူ႔ဧည့္သည္ေတြ အိမ္ကိုအလည္လာရင္ ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးထားရမယ္ဆိုတဲ့အထိ သူသတ္မွတ္ထားပါတယ္။

Selenaလို စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ အဂၤလိပ္အမ်ဳိးသမီးကို ကၽြန္မအရမ္းမုန္းမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ငွားေတြထဲမွာ Selenaဟာ အေကာင္းဆံုးအိမ္႐ွင္ျဖစ္တယ္လို႔ လူတိုင္းကေျပာၾကပါတယ္။

သူဘယ္ေနရာမွာေကာင္းမွန္း ကၽြန္မ,မျမင္မိပါဘူး။ ေျပာျပရရင္ ကၽြန္မအင္တာဗ်ဴးက်ၿပီးျပန္လာတိုင္း မီးဖိုထဲမွာ စားစရာတစ္ခုမွ က်န္မေနတတ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ အေပၚထပ္တက္ခ်ိန္ အသံထြက္ရင္ သူဟာ အိပ္ခန္းတံခါးဝမွာရပ္ၿပီး အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကိုအျပစ္ဆိုတတ္ခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး တစ္ဖက္ကသတင္းစာၾကည့္ရင္း တစ္ဖက္က အျပင္ကဝယ္ျပန္လာတဲ့ေပါင္မုန္႔ကို စားေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ Selenaရဲ႕စည္းကမ္းကို ခ်ဳိးေဖာက္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ေပၚကို သူတဟုန္ထိုးေျပးတက္လာၿပီး ကၽြန္မရဲ႕သတင္းစာနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ကို လုယူသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “မင္းဟာ အဆင့္အတန္းမဲ့လိုက္တဲ့ တ႐ုတ္မပဲ.. ငါ့အိမ္ကေန ထြက္သြားစမ္း”လို႔ အဂၤလိပ္လိုေအာ္ပါေတာ့တယ္။

ဆံပင္ဖားလ်ားနဲ႔ ညဝတ္အကႌ်ေပၚအေႏြးထည္ထပ္ဝတ္ၿပီး ေနအိမ္ကေန ကၽြန္မေျပးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ေအာင္မွတ္၊ လွပတဲ့လုပ္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ ၂၅ႏွစ္လံုးလံုး ေအာင္လံတလူလူလြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္မကို အဆင့္အတန္းမဲ့တယ္လို႔ မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ မဆင္းရဲပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း၊ အရည္အခ်င္းကမွ အေရးအႀကီးဆံုးလို႔ ေမေမက ကၽြန္မကို ၂၅ႏွစ္လံုးလံုးေျပာခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္ရည္နဲ႔လူေ႐ြးခ်ယ္တာဟာ ဒီႏိုင္ငံမွာ တရားမွ်တတဲ့စကားလံုးျဖစ္ခဲ့တာကို ကၽြန္မနားမလည္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕၂၅ႏွစ္တာလူ႔ဘဝကို
ေစာ္ကားလိုက္တာပဲျဖစ္တယ္။

ကၽြန္မစိတ္တိုတိုနဲ႔ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲ ေျပးဝင္လိုက္ပါတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးလြန္းၿပီး ကၽြန္မလည္း အရမ္းဆာေနခဲ့ပါတယ္။

ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ လူက်ေနပါတယ္။ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ကၽြန္မကို ထူးဆန္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေနရာလြတ္တစ္ခုဆီ လမ္းျပပါတယ္။ ဒါဟာ ဆိုင္ထဲမွာ တစ္ခုတည္းေသာ ေနရာလြတ္ပါ။ ကၽြန္မရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ အဂၤလိပ္မႀကီးတစ္ဦးထိုင္ေနပါတယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရတာ Selenaထက္ပိုၿပီး ဇီဇာေၾကာင္မယ့္ပံုပါပဲ။ သူဟာ အယ္လီဇဘက္ဘုရင္မလို ျမင့္ျမတ္ခန္႔ညားစြာနဲ႔ ထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ညဝတ္အကႌ်ဖားဖားေအာက္က အားကစားဖိနပ္ကို ကၽြန္မအမွတ္တမဲ့ ႐ုတ္လိုက္မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔စကပ္ေအာက္က အသားကပ္ေျခအိတ္နဲ႔ လွပတဲ့ေဒါက္ဖိနပ္ကို ကၽြန္မၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ ဒီလိုအသက္အ႐ြယ္နဲ႔ေတာင္ သူဟာ ဒီလိုဖိနပ္မ်ဳိးကို လွလွပပစဲြေဆာင္မႈ႐ွိေအာင္ ဝတ္ထားႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဥေရာပတိုင္းျပည္က အဆင့္ျမင့္စားေသာက္ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဝတ္အစား မသပ္ရပ္ရင္ ဆိုင္ထဲေပးမဝင္ပါဘူး။ ဒီဆိုင္ထဲ ကၽြန္မဝင္လာႏိုင္တာဟာလည္း တန္ဖိုးမနည္းတဲ့အေႏြးထည္ကို ကၽြန္မဝတ္ထားလို႔ပဲျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။
ေဒါသကိုခဏတာကၽြန္မ႐ုတ္သိမ္းၿပီး “ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေပးပါ.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”လို႔
ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဆိုင္ဝန္ထမ္း ထြက္သြားပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကအမ်ဳိးသမီး ကၽြန္မကိုၾကည့္မေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူကစာ႐ြက္တစ္႐ြက္နဲ႔ စာတစ္ေၾကာင္းေရးၿပီး ကၽြန္မကိုကမ္းေပးပါတယ္။ စာ႐ြက္ေပၚမွာ အင္မတန္လွတဲ့အဂၤလိပ္စာလံုးလက္ေရးနဲ႔ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။

“မင္းရဲ႕ဘယ္ဖက္ေနာက္ေက်ာေထာင့္ေကြ႔မွာ သန္႔စင္ခန္း႐ွိတယ္”

သူ႔ကို ကၽြန္မေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူက ေၾကာ႐ွင္းသိမ္ေမြ႔တဲ့ဟန္ပန္နဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မဖက္ကို တစ္ခ်က္ေတာင္လွည့္မၾကည့္ပါဘူး။ အေနက်ပ္မႈကို ဘယ္လိုစကားလံုးနဲ႔ ကၽြန္မေဖာ္ျပရမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ေလးစားမႈမခံရတာဟာျဖစ္သင့္ပါတယ္ေလလို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကၽြန္မခံစားလိုက္မိပါတယ္။

ေလတိုက္ခံထားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ဆံပင္ေတြ ႐ႈပ္ပြေနပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ႏွာေခါင္းေဘးမွာလည္း ေပါင္မုန္႔အၾကြင္းအက်န္တခ်ဳိ႕ ကပ္ေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အေႏြးထည္က တန္ဖိုးမနည္းဘူးဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ညဝတ္အကႌ်က ေဟာင္းအိုေနခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ၾကည့္မရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုအျပင္အဆင္က ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မေလးစားရာေရာက္သလဲ၊ ၿပီးေတာ့ တျခားလူကိုလည္း မေလးစားရာေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေန႔လယ္က အင္တာဗ်ဴးသြားခ်ိန္ ကၽြန္မရဲ႕ျဖစ္သလိုျပင္ဆင္ခဲ့မႈကို ကၽြန္မသတိရလာခဲ့မိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အဆင့္ျမင့္ရာထူးမန္ေနဂ်ာတစ္ဦးကို ကၽြန္မ မေလးစားရာေရာက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။

ထိုင္ခံုေနရာဆီ ကၽြန္မျပန္ေရာက္ခ်ိန္ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့စားပဲြခင္းေပၚက စာ႐ြက္ေပၚမွာ လွပတဲ့လက္ေရးနဲ႔ အဂၤလိပ္စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္း ထပ္ေရးထားတာကို ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။

“မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မင္း ေၾကာ့႐ွင္းရည္မြန္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ရတယ္။ ဒါဟာ မိန္းမတို႔ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္တယ္”

ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲကေန ကၽြန္မအေျပးတစ္ပိုင္းထြက္လာခဲ့တယ္။ Selenaက ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္မကိုေစာင့္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မကိုေတြ႔တာနဲ႔သူက ကၽြန္မအခ်ိန္ေက်ာ္ၿပီး ၁၂နာရီ ၁ဝမိနစ္မွ အိမ္ျပန္ခဲ့တဲ့အတြက္ မနက္ျဖန္မွာ သူ႔ကို ကၽြန္မျမက္ရိတ္ကူရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ သူ႔အေျပာကို ကၽြန္မလက္ခံၿပီး သူ႔ကိုေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

Selenaက ကၽြန္မကို အသံုးဝင္တဲ့အရာေတြ အမ်ားႀကီးသင္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မသတိျပဳလိုက္မိပါတယ္။

၁၂နာရီမထိုးခင္ အိပ္ရာဝင္တာဟာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္မကို အင္အားျပည့္ၿဖိဳးေစပါတယ္။

ေသသပ္တဲ့ဝတ္စားဆင္ယင္မႈက ကၽြန္မကို လူေလးစားမႈခံေစပါတယ္။

ေဒါက္ဖိနပ္စီး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးတာဟာ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္သူေတြရဲ႕ အကူအညီကို ရေစပါတယ္။

မိမိကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္ေတြျပည့္ဝလာတယ္လို႔ ကၽြန္မစခံစားမိပါတယ္။ ကၽြန္မ အရည္အခ်င္း႐ွိမ႐ွိ၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္း႐ွိမ႐ွိကုိ ကၽြန္မရဲ႕ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္တာမ်ဳိးကို ကၽြန္မထပ္မလိုလားခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ ကၽြန္မအင္တာဗ်ဴးသြားခဲ့တာက နာမည္ႀကီးတံဆိပ္ အလွကုန္ျဖန္႔ခ်ီေရးကုမၸဏီတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေၾကာ့႐ွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈက ကၽြန္မကိုအမွတ္တိုးေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကုမၸဏီက အရာ႐ွိအမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္မကို “မင္း အရမ္းထူးခၽြန္ထက္ျမက္တယ္… ငါတို႔ကုမၸဏီက မင္းကိုႀကိဳဆိုပါတယ္”လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္မေကာ္ဖီဆိုင္မွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္မယ္မွန္း ကၽြန္မလံုးဝေတြးထင္မထားခဲ့မိပါဘူး။ သူက အလွကုန္ျဖန္႔ခ်ီေရးမွာ ဘုရင္တစ္ဆူအျဖစ္ နာမည္ႀကီးသူျဖစ္ပါတယ္။

“ကၽြန္မ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္… မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ေၾကာ့႐ွင္းရည္မြန္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းအတြက္ ကၽြန္မအရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ကၽြန္မကို သူမွတ္မိပံုမရခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ကၽြန္မေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္.. သင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မေလးစားခ်င္တဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ သင့္ရဲ႕အတြင္းစိတ္ထူးခၽြန္ထက္ျမက္မႈကို ျမင္ဖို႔ရာ ဘယ္သူ႔ကမွ တာဝန္ယူမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သင္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရပါတယ္။

“မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ေၾကာ့႐ွင္းရည္မြန္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ရတယ္။ ဒါဟာ မိန္းမတို႔ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္တယ္” ဆိုတဲ့စကားကို ေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္မအၿမဲအမွတ္ရေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။

မူရင္းေရးသားသူ -- Yang Lan

ႏိုင္းႏိုင္းစေန