မလုပ္မေနရ (ပီမိုးနင္း)

လူသည္ အံ့ဖြယ္ေသာသတၱ၀ါျဖစ္၏။ ဤေလာကၾကီး၌ လုပ္ကိုင္၍ထားေသာ
ၾကီးက်ယ္ေသာလူ၏လက္ရာ၊ လူ၏အလုပ္ကို ၾကည့္ရွု႔ျခင္းျဖင့္ လူ၏တန္ဖုိးသတၱိသည္
အဘယ္မွ်ေလာက္ ၾကီးက်ယ္သည္ကို သိသာေလသည္။
လူသတၱ၀ါသည္ ေျမကိုလိ်ဳး၍မိုးကိုပ်ံ၏။ 


မိုးပါးနီးနီးတိုက္ၾကီးမ်ားကိုေဆာက္၏။ေတာၾကီးေတာင္ၾကီး၊ေခ်ာင္းၾကီးေျမာင္းၾကီးတို႔ႏွင့္
ပင္လယ္သမုဒရာတို႔ကို ျဖတ္သန္းကာ ငွက္ထက္မက လ်င္ျမန္ေသာေတာင္ပံျဖင့္ ကမၻာကိုပတ္ရစ္၏။
သမုဒရာဤမွာဘက္ကမ္းမွ ထိုမွာဖက္ကမ္းသို႔ မ်က္စိျဖင့္
မျမင္ႏိုင္ေသာသတင္းစကား ရုပ္ပံုမ်ားႏွင့္ေတးသီခ်င္းအဆန္းအျပားကို ေစလႊတ္၏။
သမုဒရာလိွဳင္းတံပိုးတို႔သည္
ဆိပ္ကမ္းေက်ာက္ေဆာင္တို႔ကိုရိုက္ခတ္ျပီးေနာက္ကို ျပန္တတ္၏။ လူသည္ကား
ဆီးတားကန့္ကြက္ပိတ္ဆို႔၍ စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းကိုျဖိဳ၍အျခားစၾကာ၀ဠာသို႔
ကူးဖို႔ရန္ဟန္ျပင္၍ေနေလသည္။ မႏုႆလူသတၠ၀ါ၏ တန္ခိုးသတၱိသည္
ဤမွ်ႏွင့္မရပ္မနား တိုးတက္ရန္သာ ၾကိဳးစား၍ေနသည္ိကုိ ေထာက္လိုက္ေသာ
လူ၏တန္ခိုးသတၱိသည္ အဆံုးမရိွေၾကာင္းသိသာေလသည္။ /
ထိုသတၱ၀ါသည္ စိတ္၌တည္ေလသည္။ ၎သတိၱသည္ အသံုးမျပဳဘဲထားလွ်င္ မရိွဟုမွတ္ထင္ရ၏။
တကယ္အေရးၾကံဳ၍ တကယ္မသံုးဘဲမေနႏိုင္ေသာေၾကာင့္ စြန့္စား၍ သံုးရသည့္အခါ
ၾကီးမားေသာသတၱိသည္ ေပၚလာတတ္ေလသည္။
လူတို႔သည္ မိမိတို႔ၾကံစည္မွန္းထားသလို ျဖစ္တတ္၏။ အိႏိၵယတိုင္းမွ ျမန္မာျပည္ကို
လာၾကေသာကုလားလူမိ်ဳးတို႔အနက္ လန္ခ်ားဆဲြရန္ စိတ္ကိုတင္း၍လာသူတို႔သည္
အမ်ားအားျဖင့္ လန္ခ်ားသမားမ်ားျဖစ္လွ်င္ကူလီလုပ္၍စားရန္ၾကံစည္၍
လာသူတို႔သည္ ကူလီျဖစ္ၾက၏။ ျမန္မာျပည္သည္ေငြေပါေသာအရပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ေစ်းေရာင္း၍ေငြစုမည္ဟု ၾကံစည္လာေသာသူတို႔သည္ အငယ္ဆံုးေသာ
ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္အျဖစ္မွ ဆိုင္သည္အျဖစ္ကို ေရာက္ၾက၏။ ဆိုင္သည္ျဖစ္ရာမွ
ကုန္တိုက္ၾကီးမ်ား ဖြင့္လွစ္တည္ေထာင္ႏိုင္ၾကသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ လူသည္ထာ၀ရဘုရား
စီမံရာကိုသာ ခံ၍ေနရေသာ သတၱ၀ါမ်ိဳးမဟုတ္၊ ကံ၏ဆြဲေဆာင္ရာကိုသာ
အျမဲတမ္းသစ္တံုးလိုလိုက္ပါ၍ေနရသည္လည္းမဟုတ္၊ မိမိဥာဏ္စြမ္းသတၱိကို
အသံုးျပဳကာ မိမိျဖစ္ခ်င္ေသာ အေျခအေနသို႔ မိမိကိုယ္တိုင္ အစြမ္းျဖင့္
ေပါက္ေရာက္ေအာင္ လုပ္ကိုင္အသက္ေမြးရေသာ သတၱ၀ါျဖစ္ေလသည္။
ေလာက၌ လူတို႔လုပ္ကိုင္ ရွာၾကံၾကီးပြားၾကျခင္း၌ မိမိတို႔ကိုယ္၏
အစြမ္းကိုသာယံုၾကည္ကိုးစားရာ၏။ ေကာင္းမူကုသိုလ္တို႔ကို အဘယ္မွ်ပင္
ေရွးဘ၀ကဆည္းပူးခဲ့ေသာျငားလည္း ယခုမ်က္ေမွာက္ ၾကီးပြားျခင္းအေရး၌
ေကာင္းေသာအလုပ္၊ ေကာင္းေသာ
အၾကံ၊ေကာင္းေသာ၀ီရိယ၊ေကာင္းေသာအက်င့္တို႔ အခံမရိွက ကုသိုလ္ေကာင္းမူ႔မိ်ဳးေစ့သည္ ေျမေရမေကာင္းသျဖင့္အက်ိဳးမဲ့
ျဖစ္ရသလို ပ်က္စီးဆံုးပါးတတ္ေလသည္။
ဤမ်က္ေမွာက္ေလာက၌ ၾကီးပြားလိုေသာသူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ စိတ္၌အဘယ္မွ်ေလာက္ ၾကီးမားေသာသတိၱတန္ခိုးရိွသည္ကို
သိရိွ ယံုၾကည္ရာ၏။ မသိမရိွ မယံုမၾကည္ဘဲေနေခ်က ၾကီးက်ယ္ေသာတန္ခိုးသတၱိသည္ ထင္ရွားျခင္းသို႔မေရာက္ႏိုင္ေခ်။ ထို
စိတ္တန္ခိုးသည္ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို ထိခုိက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကီးက်ယ္ေလသည္။
ဟင္နရီအား၀င္း ေခၚေက်ာ္ေဇာေသာ ကေခ်သည္ ကျပရာ၌လြန္စြာ စိတ္အားထက္သန္သျဖင့္
အေသခန္းကို ကျပရာတြင္ မ်က္ျဖဴမ်ားလန္ျပီး တကယ္အေသလိုျဖစ္လ်က္
ေျခလက္မ်ားပင္ ေအး၍ လာတတ္ေသာေၾကာင့္ ေဆးဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္
ကဤအခန္းကို မကျပရေအာင္ ၎အား ပိတ္ပင္တားျမစ္ရေလသည္။ သို႔ပိတ္ပင္တားျမစ္ေသာ္လည္း ဆရာ၀န္၏ စကားကို နား
မေထာင္ပဲ ေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္ ထိုအခန္းကို ကျပျပီးေနာက္ ၂၄ နာရီအတြင္းမွာ တကယ္ေသဆံုး၍သြားေလသည္။ ထိုအခန္းကို
ကျပ၍ေနေသာအခါ ၎၏အေျခအေနသည္ အခန္းအစမွ အဆံုးသို႔တိုင္ေအာင္ ေရာဂါၾကီးသျဖင့္ ေသေတာ့မည့္ဆဲဆဲ မနည္းျဖစ္
၍ေနေသာ လူမမာ၏ အေျခအေနႏွင့္မျခားျဖစ္၍ေနေၾကာင္းကို သိရသည္ဟု ၎ဆရာ၀န္က ေျပာ၍ျပေလသည္။ ၎သည္
သဏၭာန္လုပ္ သရုပ္တူေစရန္ ၾကိဳးစားျခင္း၌ စိတ္အားလြန္စာထက္သန္လွသျဖင့္ မိမိကုိယ္ကို တကယ္ပင္ေသသကဲ့သို႔ ယံုၾကည္
ျပီး ကျပေသာေၾကာင့္ တကယ္ပင္ေသဆံုး၍ သြားရရွာေလသည္။
ဥေရာပတိုင္း၌ ကေခ်သည္မ်ားသည္ ကျပျခင္း စည္းကမ္းစနစ္လြန္စြာၾကီး၍ တကယ္တူေအာင္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ၾကိဳး
စားရေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ကျပျခင္း၌ ေက်ာ္ေစာခ်င္ေသာ စိတ္အား ၾကီးမားသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ငါ၏ အလုပ္ျဖင့္ ငါ တ
ကယ္ၾကိဳးစားရမည္၊ ငါ၏ တာ၀န္ၾကီးရိွသည္ဟု စိတ္၌ ထက္သန္ျမဲျမံစြာ စဲြၾကသျဖင့္ ျပင္းထန္ေသာ ေရာဂါၾကီးမ်ားပင္စဲြကပ္၍
ေနေစကာမူ ကျပသည့္အခါ၌ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းသကဲ့သို႔ အေကာင္းျဖစ္၍ေနေလ့ရိွေပသည္။
ေက်ာ္ေစာေသာသီခ်င္းသည္ မ်ားသည္လည္ေကာင္း၊ ေက်ာ္ေစာေသာကေခ်သည္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ တရာေဟာေကာင္း
ေသာလူမ်ားသည္ လည္းေကာင္း အဘယ္မွ်ပင္ မက်န္းမမာ၍ ေမာပန္းအားကုန္၍ေနေစကာမူ ေဟာရာေျပာရာ၊ ကရာ ခုန္ရာ သီ
ဆိုရာ၌ လူေကာင္းပမာျဖစ္၍ေနေပသည္။
ေက်ာ္ေစာေသာ ေလာကဓာတ္ဆရာၾကီး အယ္ဒီဆင္ သည္ နာရီေပါင္းကိုးဆယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ မအိပ္ဘဲ ၾကံစည္ႏိုင္သည္မွာ တစ္
စံုတစ္ခုကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ရန္စိတ္အား ထက္သန္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
အိပ္ျခင္း စားျခင္း သည္ ကိုယ္ခႏၱာ၌ ေခတၱလာ၍စဲြကပ္ေသာ
ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားထက္ၾကီးက်ယ္ေသာ ၀တၱရားၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထိုမွ်ေလာက္
ၾကီးေလးေသာ
ကိစၥတာ၀န္ၾကီးမ်ားကိုပင္ စိတ္၏ တန္ခိုးသတၱိသည္ ႏိုင္နင္းႏိုင္ေလသည္။ အေၾကာင္းမူကား အလြန္၀မ္းသာသည့္အခါ မြတ္သိပ္
ျခင္းကို ႏိုင္၏။ အိပ္၍မေပ်ာ္ဘဲ မ်က္လံုးေၾကာင္၍ ေနတတ္ေလသည္။
မိမိ၏ အလုပ္ကို မိမိလုပ္ၾကလ်က္ အရွင္သခင္မရိွဘဲ လြတ္လပ္စြာေနသူတို႔မွာ အနည္းငယ္မွ် ေနထိုင္၍ မေကာင္းလွ်င္တံုးလံုး
ပတ္လက္လဲွ၍ ေနခ်င္ၾက၏။ လခစာ စာေရးစာခ်ီ လုပ္ၾကရေသာသူတို႔မွာ ေတာ္ရံုတန္ရံုမွ် ေနထိုင္မေကာင္းကို အလုပ္လုပ္ျခင္း
ျဖင့္ ေမ့ေလ်ာ့ႏိုင္နင္း ေပ်ာက္ကင္း၍ သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾကေလသည္။ အဆိုပါ ကေခ်သည္မ်ားမွာ ေရာဂါကို ေမ့၍ေနတတ္သည္
မွာ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္။ Must ဟူေသာ မလဲႊမေရွာင္သာ အလုပ္ဘဲမေနရ၊ လုပ္ရမည္ဟူေသာ တာ၀န္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
မလုပ္ခ်င္ရင္ေနႏိုင္သည္ဟူေသာ ေပါ့ေလ်ာ့ေသာ အေျခအေနရိွေခ်က ကိုယ္၏ ေ၀ဒနာက စိတ္ကိုလႊမ္းလ်က္ မလန္းဘဲ ႏြမ္း၍
သြားဖို႔သာ ရိွေတာ့သည္။
မလုပ္ဘဲ မေနရ၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရေတာ့မည္ဟူေသာစိတ္က အတြင္း၌ႏိွဳးဆြ၍ ေနသည့္အခါ၌လည္းေကာင္း၊ အေရးတၾကီး
တစ္စံုတစ္ရာ ၾကံဳၾကိဳက္၍လာသည့္အခါ၌လည္းေကာင္း လုပ္ကိုင္၍မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ခက္ခဲေသာအရာမ်ားကိုပင္ ေအာင္ျမင္၍
သြားတတ္ေလသည္။
အခါမ်ားစြာ ၾကီးေလးခက္ခဲေသာ အလုပ္တစ္ခုခုကို လုပ္ဖို႔ရိွရာ၌ ထိုအလုပ္သည္ အလြန္တရာခက္ခဲသျဖင့္ လုပ္ရမည့္လူတို႔
မွာ ေတာင္ၾကံမရ ေျမာက္ၾကံမရ လက္မိွဳင္ခ်၍ေနတတ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေနခိုက္မွာ ဒီအလုပ္ကိုိျပီးေအာင္လုပ္မွာ့ေနရာက်မည္၊
အခုမျပီးလွ်င္ ခက္လိမ့္မယ္၊ ေတြၾကံေငးေမာေနလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီအလုပ္မျပီး ဒုကၡၾကီးစြာေတြ႔ရလိမ့္ဟု အားတင္းကာ ခါးေတာင္း
ကို ေျမွာင္ေအာင္ကိ်ဳက္ျပီး တစ္ေယာက္ေယာက္က စ၍လုပ္သျဖင့္ညီညာစြာ
အားကိုေလာင္းၾကသည့္အခါ ခက္ခဲၾကီးေလးေသာ အလုပ္သည္ ရုတ္တရက္ လြယ္ကူစြာ
ျပီးစီး၍သြားတတ္ေလသည္။
မလုပ္ဘဲမေနရ-လုပ္မွျဖစ္မည္ ဟူေသာ စိတ္၏ အားတန္ခိုးသည္လြန္စြာ ၾကီးမားေလသည္။ ထိုစိတ္သည္ ကိုယ္ခႏၱာ၏ အား
ငယ္ျခင္းကို ႏိုင္၏။ ေရာဂါေ၀ဒနာကို ေပ်ာက္ေစ၏။ ေၾကာက္ရြံျခင္းကိုပင္ ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ေသာစိတ္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍
ႏိွဳးဆြေသာ တာ၀န္တည္းဟူေသာ သံခၽြန္ျဖင့္ နံေဘးကိုေဆာင့္၍ ထိုးေပးသည့္အခါ ကဆုန္စိုင္း၍သြားေသာ ျမင္းႏွင့္တူေသာ
စိတ္၏သတိၱသည္ ေပၚထြက္၍လာရေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႏိွဳးဆြေသာတာ၀န္၀တၱရားမရိွပါက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ ပ်င္းရိစြာ ေခြအိပ္၍
ေနေသာ က်ားႏွင့္တူေလသည္။
ကေခ်သည္တို႔သည္ မက်န္းမာျခင္းေၾကာင့္အကမပ်က္၊ဇာတ္ေခါင္းကဲြ၍ မကဘဲေနရသည့္အခါက်မွသာလွ်င္ မအီမသာ မ
က်န္းမမာျခင္းျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဥေရာပတိုင္းကေခ်သည္ သဘင္သည္တို႔သည္ မိမိတို႔မွာ ဖ်ားနာျခင္း၏ သုခ
စည္းစိမ္ကို ခံစားခြင့္မရ။ အျခားသူမ်ားလို တစ္ခါတစ္ရံ ဖ်ားနာခြင့္ကေလးမ်ားကို ရၾကမည္ဆိုရင္ အင္မတန္မွ ေကာင္းမွာပဲဟု
ေျပာတတ္ၾကေလသည္။
၎တို႔မွာ မဖ်ားမနာပဲ ကျပႏိုင္ၾကသည္မွာ စိတ္အားထက္သန္ျခင္းေၾကာင့္ အဖ်ားအနာကို ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းျဖစ္သည့္ျပင္ ငါဖ်ား
လွ်င္ ကႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ဟုစိတ္ကစဲြျပီး ဖ်ားနာျခင္းမလိုလားေသာ စိတ္အား လြန္စြာၾကီးမားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ျဖစ္၍ စိတ္အား၀ီရိယသည္ ကမာၻေပၚ၌ အၾကီးမားဆံုးေသာ အားေဆးျဖစ္သည္ဟု ပညာရိွမ်ား အယူရိွၾကေလသည္။ ၾကီး
စြာေသာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းသည္လည္း ကိုယ္၌စဲြကပ္ေသာ ေ၀ဒနာကို ႏိုင္နင္းေသာသတိၱရိွေလသည္။ ဂ်င္နရယ္ဂရန့္ေခၚေသာ
အေမရိကန္ စစ္တပ္ၾကီးသည္ ရန္သူက အရံွဳးေပးေတာ့မည္ဟူေသာ သတင္းကို ၾကားရေသာအခါ ၾကီးစြာေသာ မက်န္းမမာ
ေ၀ဒနာ စဲြကပ္ေနရာမွ ရုတ္တရက္က်န္းမာ၍လာခဲ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မက်န္းမမာ၍ မသန္မစြမ္းျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ မ်ားစြာေသာ
လူတို႔သည္ ၾကီးစြာေသာ ေဘးအႏၱရာယ္တစ္ခုခုႏွင့္ေတြ႔၍ အသက္ကိုလုၾကရေသာအခါ မိမိတို႔၏ သားသမီးကို ယူငင္ေပြ႔ပိုက္ျပီး
အသက္ေဘးအတြက္ ေျပးလႊားႏိုင္ၾကသည္ကို ၾကားရဖူးေလသည္။
သို႔အတြက္လူတို႔၌ရိွေသာ စိတ္အားသတၱိတန္ခိုးသည္ အေရးၾကံဳသည့္အခါ အံ့ဖြယ္နည္းျဖင့္ ထြက္ေပၚ၍လာတတ္ေၾကာင္း
သိသာေလသည္။ ေဘးအႏ ၱရယ္တစ္ခုခုကိုရင္ဆိုင္မေတြ႔ရေသးမီ ထိုေဘးအႏ ၱရာယ္ကို ခုခံႏိုင္ေသာ အစြမ္းသတၱိ မိမိမွာရိွသည္
ိကို မသိတတ္ၾကေခ်။ သို႔ မသိတတ္ေသာသူတို႔မွာ ေဘးေတြ႔ သည့္အခါ အစြမ္းသတၱိ သည္အံ့ဖြယ္ေသာနည္းျဖင့္ ေပၚလာတတ္ေလသည္။
ၾကီးစြာေသာဆင္းရဲဒုကၡႏွင့္ ေတြ႔ရလိမ့္မည့္အေၾကာင္းကို တင္ၾကိဳေတြးေတာရျခင္းသည္ ဒုကၡဆင္းရဲႏွင့္ တကယ္ေတြ႔ရသည္
ထက္ ပိုမို၀န္ေလးျခင္းျဖစ္၏။ ရာဇ၀တ္ျပစ္မွဳျဖစ္၍ အဖမ္းအဆီးခံေနရေသာသူသည္ ျပစ္ဒဏ္ခံရမည့္အေၾကာင္းကို ေတြးေတာ
ကာ ၾကီးစြာေသာပူပန္ေသာက၏ ဖိစီးျခင္းကိုခံရင္း အျပစ္ဒဏ္ကို ခံရေတာ့မည္ဟု
ေသခ်ာစြာသိရေသာအခါ၌လည္းေကာင္း၊ အျပစ္ဒဏ္ကို ခံရေသာအခါ၌လည္းေကာင္း
ထိုမွ်ေလာက္ ၀န္ေလးေတာ့သည္ မဟုတ္ေခ်။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ သဘာ၀သေဘာတရားတို႔ကို ေထာက္လိုက္လွ်င္ လူသတၱ၀ါတို႔မွာ ၾကီးမားေသာ
သတၱိတန္ခိုးတစ္မ်ိဳးရိွေၾကာင္း ထင္ရွားသိသာေလသည္။ အေၾကာက္ဆံုးေသာ
လူတို႔သည္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ကိုစြန္႔၍ တိုက္ခိုက္ရန္ ရိွသည့္အခါ စစ္
ေျမျပင္၌ ေၾကာက္ရြံျခင္းကိုပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ၾကေလသည္။ စစ္တိုက္ရန္သြားသူဟူသမွ်သည္
အေၾကာက္အရြံ နည္းသူမ်ားခ်ည္း မဟုတ္၊ မ်ားစြာေသာ စစ္သားတို႔မွာ စစ္ေရးစစ္ရာ
မေပၚေပါက္သျဖင့္ ျငိမ္းသက္ေအးခ်မ္းစြာ ေနၾကရာ၌ လြန္စြာ ေၾကာက္တတ္သူ
မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ေၾကာက္ရံြျခင္းကို ႏိုင္ေသာစိတ္သည္ လူ၌ရိွေသာ စိတ္၏ ၾကီးက်ယ္ေသာ တန္ခိုးသတၱိ၏ အစြမ္းျဖစ္ေလသည္။ ထို
တန္ခိုးသည္ အခါခပ္သိမ္း မေပၚေပါက္ေသာ္လည္း အေရးၾကံဳ၍ မလြဲသာသည့္အခါ ေပၚလာစျမဲျဖစ္ေလသည္။အခ်ိဳ႔ေသာ လူခ်မ္း
သာတို႔မွာ ပူစရာ ပင္စရာမရိွၾကသျဖင့္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္လက္က်န္းမာျခင္းကို ဆင္းရဲေသာ သူမ်ားထက္ပိုမိုဂရုစိုက္ႏိုင္ၾကေလသည္။
မ်ားစြာေသာ လူခ်မ္သာတို႔မွာ မိမိ၏ ဘ၀ကိုလြန္စြာစဲြလမ္းတပ္မက္ၾကသျဖင့္ ေသမွာကို
လြန္စြာစိုးေသာေၾကာင့္ က်န္းမာျခင္းကို အျမဲ ဂရုျပဳၾကေလသည္။
၎တို႔၏ စိတ္၌ ဦးေခါင္းကိုေရစြတ္လွ်င္ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးျဖစ္ ဖ်ားေတာ့မည္။မိုးမိ၍ရုတ္တရတ္ အ၀တ္ကိုမလဲရလွ်င္ နမိုးနီး
ယားေရာဂါ ျဖစ္ေတာ့မည္။ နည္းနည္းေလးေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ အဆုတ္နာျဖစ္ရေခ်ရဲ႔၊ ေနပူအနည္းငယ္မိလွ်င္ အပူ၀င္ရခ်ည္ရဲ႔။ ေရ
ခ်ိဳးမွားလွ်င္ေသတတ္သည္။ ေညာ္မိလွ်င္ေမးခိုင္ငန္းဖမ္းလိမ့္မည္ စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာကာအလြန္တရာေၾကာက္ရံြၾကသည္။
၎လူမ်ိဳးသည္ ေရာဂါအမိ်ဳးမ်ိဳးကို မိမိတို႔၏ စိတ္တန္ခိုးျဖင့္ အျမဲညိွဳ႔ဓာတ္စီရင္ကာ ေခၚ၍ေနၾကသည္ႏွင့္တူေလရာ ဥပါဒါန္
ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္ ဟူေသာ စကားကို အနည္းငယ္မွာ့ အမွားမခံပဲ လြယ္ကူစြာ လဲတတ္ၾကေလသည္။
၎တို႔သည္ ေရာဂါမလာေအာင္ အျမဲကာကြယ္လွ်က္ ေရာဂါေပၚေပါက္လာလွ်င္ ဆီး၍တိုက္ခိုက္ရန္အၾကီးအက်ယ္ျပင္ဆင္၍
ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ထိုကဲ့သို႔ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းသည္ ေရာဂါရေတာ့မည္တကယ္ယံုၾကည္ေသာ တကယ္စိတ္အရင္းခံ
ရိွျခင္းကိုျပေသာ လကၡဏာမ်ားျဖစ္ေလသည္။ထိုအခါ ၎ယံုၾကည့္ျခင္းဟူေသာ ညိွဳ႔ဓာတ္အစြမ္းျဖင့္ ေရာဂါေတြတစ္မ်ိဳးျပီးတစ္
မ်ိဳးလြယ္ကူစြာ ေပၚလာတတ္ၾကေလသည္။
ဆင္းရဲေသာလူတို႔မွာ ထိုကဲ့သို႔ ေရာဂါျဖစ္မွာကို တင္ၾကိဳၾကံစည္ေတြးေတာ၍ ေနခြင့္မရၾက။ မိမိတို႔၏ ၀မ္းစာကိုသာ ၾကံစည္လံုး
ပမ္း၍ေနၾကရေသာေၾကာင့္လူခ်မ္းသာမ်ားကဲ့သို႔ လြယ္ကူစြာ မဖ်ားမနာတတ္ၾကေခ်။ တုိင္းျပည္၌ လူဆင္းရဲမ်ားျပား ျခင္းေၾကာင့္
လူခ်မ္းသာေတြထက္ အေသအေပ်ာက္မ်ားၾကျခင္းမွာမူကား အျခားေၾကာင့္မဟုတ္၊ လူဆင္းရဲတို႔ အေရအတြက္က လူခ်မ္းသာ
တို႔၏ အေရအတြက္တက္ ပိုမိုမ်ားျပားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ဆင္းရဲသားမ်ားမွာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရေသာေၾကာင့္ က်န္းမာသည္ဟု ဆုိစရာမရိွ။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဆင္းရဲတိုင္း အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ၾကသည္မဟုတ္။ အထူအျဖင့္
ျမန္မာျပည္၌ အလုပ္ႏုကိုလုပ္လ်က္ သေဌးမ်ားလိုေနရင္း ဆင္းရဲ၍ေနသူေတြ
ေျမာက္ျမားစြာရိွၾကေလသည္။ ဆင္းရဲေသာ စာေရးစာခ်ီတို႔၏ အလုပ္သည္(ေရာဂနပတ္)ႏွင့္ လြန္စြာနီးကပ္ေသာအလုပ္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာဆင္းရဲေသာ စာေရး ၁၀ ေယာက္ႏွင့္ လူခ်မ္းသာသူေဌး ၁၀ ေယာက္ကိုႏွိဳင္းယွဥ္လွ်င္ လူခ်မ္းသာ ၁၀ ဦးမွာ ပိုမိုေရာဂါ
ရလြယ္ေၾကာင္းသိႏိုင္သည္။ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ရျခင္း၌ခ်မ္းသာသူက စိတ္၏တန္ခိုးျဖင့္ ေရာဂါကို ဖိတ္ေခၚေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာ
၊ဆင္းရဲသူမ်ားမွာမူ ေရာဂါျဖစ္လွ်င္ အလုပ္ပ်က္မည္၊ အလုပ္ပ်က္လွ်င္ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားမည့္ေဘးကို သိရျခင္းတည္းဟူေသာ
အတြင္းစိတ္က ေရာဂါကိုမလိုလား မုန္းထားေသာေၾကာင့္၎ေရာဂါေ၀ဒနာတို႔ကို မေတြးေတာပဲေနျခင္းျဖင့္ ေရာဂါကိုေမာင္းႏွင္၍
ေနေလရာ ထိုေမာင္းႏွင္ေသာစိတ္၏တန္ခိုးေၾကာင့္ ေရာဂါကင္းၾကေလသည္။
၎အျပင္ေရာဂါ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ ဆီး၍ခုခံတြန္းလွန္ရန္ ေဆး၀ါးပေရာဂဆရာ၀န္စသည့္ တပ္ေထာင္တာ ဗိုလ္ထုကို တင္
ၾကိဳ၍ မျပင္မဆင္ျခင္းကိုေထာက္လိုက္လွ်င္ ေရာဂါေ၀ဒနာ ျဖစ္ေပၚ၍လာလိမ့္မည္ဟု မယံုၾကည္ေသာ စိတ္ရိွေၾကာင္း သိသာေလ
သည္။ ၎၏ မယံုၾကည္ေသာစိတ္သည္ မထင္ရွား မသိသာေသာ္လည္း မဟုတ္တကယ္ရိွသျဖင့္ ေရာဂါကိုေ၀းေအာင္ ေမာင္းႏွင္
ထားႏိုင္ေလသည္။
အခ်ိဳ႔ေသာ လူခ်မ္းသာတို႔သည္ မိမိတို႔သားသမီးအတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျခင္းလြန္စြာၾကီးသျဖင့္ အနည္းငယ္မွ်လွဳပ္ရွားျခင္း
ျဖစ္လွ်င္ ဆရာ၀န္ေခၚဖို႔ရင္ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ၎တို႔၏ စိတ္၌ကေလးမမာေနေသာပံု၊ ေဆးပုလင္းေတြ ၀ိုင္းရံ၍ ေနေသာပံု၊ ဆရာ
၀န္က ရင္ဘတ္ကိုတီးေခါက္ေနေသာပံု၊ နားက်ပ္ႏွင့္ဆရာ၀န္က သုတ္သီးသုတ္ျပာ အိမ္ကို၀င္၍လာပံုတို႔ကိုု စိတ္ထဲမွာစဲြ၍ေနျပီး
တေရးေရးျမင္၍ေနတတ္ၾကေလသည္။ သို႔စြဲသည္သာမက ထိုထက္ပိုမို၍ေၾကာင့္ၾကပူပန္ျခင္း ၾကီး၍လာၾကေသာအခါ ပန္းရထား
ကေလးမ်ားကိုပင္ ထင္ေယာင္ျမင္ေယာင္ ျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။
ထိုစိတ္ဓာတ္တို႔သည္ မျဖစ္ေသးေသာအရာတို႔ကို ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးေသာစိတ္မ်ားျဖစ္ေလရာ ထင္သလို ျမင္သလို ျဖစ္လြယ္ၾက
သည္မွာ မလြဲႏိုင္ေသာ စိတ္ပညာ၏ အလိုသေဘာျဖစ္ေလသည္။သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
အၾကင္အိမ္သို႔ ေဆးဆရာ၀န္ အလာအေရာက္မ်ားအံ့၊ ထိုအိမ္မွ ေခါင္းတလား
အထြက္အသြား မ်ားတတ္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေစသတည္း။
မ်ားစြာေသာလူခ်မ္းသာတို႔မွာ အိမ္ေျမာင္စုတ္ထိုးလွ်င္ ထိတ္၏။ အ၀တ္ကို ၾကြက္ကိုက္လွ်င္ လန္႔၏။ မနက္ေစာေစာမေတာ္တစ္
ဆတစ္ခုတခုကို ျမင္ရလွ်င္ အမဂၤလာဟု အယူရိွျပီးေၾကာင့္ၾကပူပန္၏။ ကေတာက္ကတက္ အိပ္မက္မက္လွ်င္ ဘုရားကိုဆူကပ္ခ်င္
၏။ ဆြမ္းေကၽြးခ်င္၏။ ဘုရားကိုးဆူကပ္ျခင္း၊ဆြမ္းေကၽြးျခင္းမွာမူ ျမတ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိတို႔၏ ကိုယ္ကို မိမိတို႔၏ စိတ္ျဖင့္ျပဳ
စားျခင္းသည္ကား လြန္စြာေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ အက်င့္ျဖစ္ေလသည္။
ေလာက၌အဘယ္မွ်ပင္ ခ်မ္းသာေစကာမူ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စိတ္မ်ိဳး၏
ညွင္းပန္းျခင္းကိုခံ၍ေနရေခ်က စည္းစိမ္ဥစၥာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ျခင္း၌
သုခခ်မ္းသာကို မခံစားရ။ ဒုကၡကိုသာ ခံစား၍ေနၾကရသျဖင့္ ထိုကဲ့သိုေသာ
ဘ၀မ်ိဳးထက္ လူဆင္းရဲလူ
မဲြတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ေနရျခင္းက ပိုမို၍ခ်မ္းသာဖြယ္ရာ ရိွေလသည္။
မစၥတာဂႏီၵသည္ေဆးပညာကို မယံုၾကည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ အေၾကာင္းမွာမူလူ၏စိတ္၌ရိွေသာတန္ခိုးသတိၱသည္
ေဆးပင္ေဆးျမစ္အေပါင္းတို႔ထက္ ထူးကဲေလသည္။ ပဲြလမ္းသဘင္ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြ အၾကီးအက်ယ္နီးကပ္လာေသာ ေၾကာင့္ထိုပဲြ
ၾကီး၌ပါ၀င္ၾကည့္ရွဳ႔လိုေသာစိတ္သည္ လြန္စြာ လႊမ္းမိုး၍ေနသည့္အခါနာဖ်ား၍ ၎ပဲြကိုမၾကည့္ရဘဲ ေနသူတို႔သည္နည္းပါးၾကေလ
သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ရပ္ရြာ၌ ကပ္ေရာဂါမ်ားျဖိဳးျဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္
ျဖစ္ေပၚ၍လာသည့္အခါမ်ား၍ မေ၀းလြန္းေသာရက္ကိုခ်ိန္း၍ အဘယ္ေန႔မွာ
ကိုဖိုးစိန္ၾကီး၊ ကိုစိတ္ဂတံုးၾကီး၊ မစိန္သံုၾကီး
စသည့္ေပ်ာ္ပဲြသဘင္မ်ားကို က်င္းပကျပလိမ့္မည္ဟု အၾကီးအက်ယ္
ေၾကာ္ျငာျပီး အၾကီးအက်ယ္ျပင္ဆင္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ေရာဂါျဖစ္မွာကို မလိုလားေသာစိတ္၏ တြန္းလွန္ျခင္း၊အေပ်ာ္ျဖင့္ အေၾကာက္
ကိုႏိုင္ျခင္း၊ ေရာဂါျဖစ္မွာကို ေမွ်ာ္၍ပူူပင္ကာ ေရာဂါကိုမိမိထံသို႔ ေခၚငင္ေသာစိတ္ထက္ အေပ်ာ္ကိုေတာင့္တေခၚငင္ေသာ စိတ္က
ပိုမိုထက္သန္လာ၍လာျခင္းေၾကာင့္ ေရာဂါမ်ားကင္းရွင္းပေပ်ာက္ႏိုင္ၾကေလသည္။
မ်ားစြာေသာဆင္းရဲသားတို႔မွာ သမုဒရာ၀မ္းတစ္ထြာ အေရးကၾကီးမားလွ်က္
မိမိတို႔ကို မီွတြယ္၍ ေနသူတို႔က မ်ားျပားေသာေၾကာင့္
နာဖ်ားခြင့္မရဘဲေနၾကလွ်က္ ထိုမွ်ေလာက္တာ၀န္မၾကီးပဲ တစ္ခါတစ္ရံ
တစ္လကိုးသီတင္း နားဖ်ား၍ ေနဖြယ္ ရာအေၾကာင္းရိွသူတို႔မွာ တာ၀န္ၾကီးသျဖင့္
မနားမဖ်ားအားဘဲ ေနၾကရေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ရျခင္းသည္ မလုပ္ဘဲ မေနရ ဟူေသာစိတ္မွာ ေပၚထြက္ေသာ အံ့ဖြယ္ သတိၱတန္ခိုးျဖစ္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔အခက္
အခဲေတြ႔ၾကံဳလ်က္ အဘယ္ေနရာကမွာ့အေထာက္အပံမရသည့္အခါ ထိုအံ့ဖြယ္ေသာတန္ခိုးသတိၱအစြမ္းျဖင့္ထိုခက္ခဲျခင္းကို ႏိုင္
နင္းတတ္ၾကေလသည္။
ကမာၻေပၚ၌ ၾကီးက်ယ္ေသာ အရာမ်ားစြာတို႔မွာ မလုပ္မေနရ ဟူေသာ ၎၏ အစြမ္းေၾကာင့္
ျဖစ္ေျမာက္ေပၚထြန္း၍လာၾကေလသည္။ ထိုစိတ္သည္လူတို႔ကိုေစခိုင္းေသာ
အၾကီးဆံုးအာဏာပိုင္ျဖစ္သည္။ေရေျမကိုအစိုးရေသာ
အစိုးရ၏ အာဏာသည္ ဘုရင္မင္းျမတ္တို႔၏ အာဏာသည္ ထိုအာဏာေလာက္ မၾကီးေခ်။ ထိုအာဏာ၏ေစခိုင္းျခင္းကိုခံရေသာအ
ခါ၌ လူသတၱ၀ါတို႔သည္ အံ့ဖြယ္သရဲျဖစ္ေသာအရာတုိ႔ကို ျပဳလုပ္စြမ္းႏိုင္ၾကေလသည္။
ေလာက၌ၾကီးပြားလွ်က္ လူတစ္လံုးလုပ္ႏို္င္ရန္ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စျဖင့္
ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာျခင္းအေျခသို႔ ေရာက္ၾကကုန္ေသာသူ ဟူသမွ်တို႔၏ စိတ္၌
ငါမလုပ္လွ်င္ မေနရ ၊ ငါတစ္ခုခုကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ဘဲမေနႏိုင္၊
ငါျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ရမွ ေအးမည္ ဟူေသာ စိတ္တစ္ခုသည္ သံခၽြန္မမာ
ႏွလံုးကိုထိုးဆြ ခိုင္းေစ၍ပင္ေန၏။
ဤစာကိုဖတ္ရေသာ အၾကင္သူသည္ ၾကီးပြားလိုသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေခ်က ၎၏စိတ္၌ ထိုကဲ့သို႔ ဆြႏိွဳးေစခိုင္း၍ေနသာ
အာဏာ ပိုင္စိတ္သံခၽြန္သည္ လုပ္ရမည္ လုပ္ရမည္ မလုပ္ဘဲ မေနရ ဟူေသာ အာဏာကို
ေပး၍ေနပါသေလာ ၊သို႔တည္း မဟုတ္
ထိုအာဏာပိုင္စိတ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္၍ ေနေလသေလာဟု စဥ္းစား ရန္သာရွိေလရာ ႏိွဳးဆြေသာ Must ဟူေသာ အာဏာပိုင္စိတ္
သည္ အမိန္႔ကို အျမဲေပးေနေခ်က မေသလွ်င္ ၾကီးျမင့္ရမည္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုၾကည္ၾကေစသတည္း။ ။

ပီမိုးနင္း