“ပူေဖာင္းနီေလး မေတြ႔ေတာ့ပါ”

ဒီပံုျပင္ေလးက အျခားကေလးပံုျပင္ေလးလိုပါပဲ.. ပံုျပင္က အျပစ္ကင္းျဖဴစင္ၿပီး ခ်စ္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာတိုင္း ခ်စ္စရာေကာင္းေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပံုျပင္ကို ၾကြက္ကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ စထားပါတယ္။ ၾကြက္ကေလးရဲ႕နာမည္က “အာပု”လို႔ေခၚတယ္။

အာပုက ၾကြက္မည္းေလးတစ္ေကာင္ပါ.. ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆီမွာ မိုးပ်ံပူေဖာင္းနီေလးတစ္လံုး႐ွိပါတယ္။ ပူေဖာင္းဝိုင္းဝိုင္းေလးကို အာပုအၿမဲတဲြထားတယ္၊ ရင္ခြင္ထဲထည့္ထားတယ္။ အာပုဘယ္ေနရာသြားသြား ပူေဖာင္းကိုအၿမဲယူေဆာင္သြားတယ္။ အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကို ကၽြန္မတို႔ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ဒါဟာ ကာတြန္းပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္
ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေတြးမၾကည့္လည္း ျမင္ေယာင္ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါတယ္။


တစ္ညမွာ ပူေဖာင္းနီေလး ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီညမွာ အာပုတစ္ေယာက္တည္း ေမွာင္နက္မည္းမည္းမွာ အထီးက်န္ေနခဲ့ပါတယ္။
ပူေဖာင္းေလးမ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ အာပုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္က်ခဲ့ပါတယ္။

“အာပု.. မငိုပါနဲ႔.. မင္းရဲ႕ပူေဖာင္းနီေလးကို ငါတို႔အတူသြား႐ွာၾကရေအာင္။ တစ္လံုးေပ်ာက္ရင္ ငါတို႔ ၁ဝလံုးျပန္႐ွာၾကမယ္”

တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ကိုေျပာတဲ့အသံကို အာပုၾကားလိုက္တယ္။

အသံလာရာဆီကို အာပုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပူေဖာင္းနီေလးႏွစ္လံုးကို
ေတြ႔လိုက္တယ္။ ပူေဖာင္း႐ွိရာဆီ သူေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့ အဲဒီအနီေရာင္က ပူေဖာင္းမဟုတ္ဘဲ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုးျဖစ္ေနတာကို
ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဇီးကြက္က သစ္ပင္ေပၚမွာ နားေနပါတယ္။

ဇီးကြက္က အာပုကိုေခၚၿပီး ပူေဖာင္းအ႐ွာထြက္ခ့ဲတယ္။ တစ္ေနရာရဲ႕အေဝးမွာ အနီေရာင္လံုးႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္တယ္.. ပူေဖာင္းနီအဲဒီမွာလား။

အနီးနားေရာက္ေတာ့ အဲဒီအနီေရာင္က သူတို႔လိုက္႐ွာေနတဲ့ပူေဖာင္းနီ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ပန္းနီနီတစ္ခင္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ပန္းခင္းထဲမွာ လွပတဲ့ခိုႏွစ္ေကာင္က ခ်စ္တင္းေႏွာၿပီး မနက္ျဖန္ ဘယ္အရပ္ဆီ ပ်ံသန္းရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာကို တိုင္ပင္ေနၾကတယ္။

ခိုေလးေတြက အာပုအနားလာၿပီး ႏွစ္သိမ့္တယ္။

“အာပု.. မငိုပါနဲ႔.. မင္းရဲ႕ပူေဖာင္းနီေလးကို ငါတို႔အတူသြား႐ွာၾကရေအာင္။ တစ္လံုးေပ်ာက္ရင္ ငါတို႔ ၁ဝလံုးျပန္႐ွာၾကမယ္”

ပူေဖာင္း႐ွာဖို႔ သူတို႔ခရီးထြက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ လမ္းတစ္ေနရာမွာ စေတာ္ဘယ္ရီခင္းႀကီးတစ္ခင္းကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ နီရဲရဲစေတာ္ဘယ္ရီခင္းထဲမွာ ညစာစားေနတဲ့ ခ႐ုငယ္ ၃ေကာင္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္။

ခ႐ုငယ္၃ေကာင္က အာပုကို ႏွစ္သိမ့္တယ္။

“ပူေဖာင္းနီတစ္လံုးေပ်ာက္ရင္ ေနာက္ထပ္၁ဝလံုးကို ငါတို႔႐ွာၾကမယ္”

ေနာက္ေတာ့ ရဲရဲနီေနတဲ့အသီးေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ပန္းသီးပင္တစ္ပင္ကို သူတို႔ေတြ႔လိုက္တယ္။ ပန္းသီးပင္ေပၚမွာ ပိုးေကာင္ေလး ၄ေကာင္ကို သူတို႔ေတြ႔လိုက္တယ္။ ပိုးေကာင္းေလးေတြက
“ပူေဖာင္းနီတစ္လံုးေပ်ာက္ရင္ ေနာက္ထပ္၁ဝလံုးကို ငါတို႔႐ွာၾကမယ္”လို႔ အာပုကိုေျပာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။

ခဏေလာက္ ေနပါဦး.. ကၽြန္မတို႔ ေရတြက္ၾကည့္ရေအာင္…

ဇီးကြက္၁ေကာင္၊ ခို၂ေကာင္၊ ခ႐ုငယ္၃ေကာင္၊ ပိုးေကာင္၄ေကာင္ = သူငယ္ခ်င္း ၁ဝေယာက္

ပံုျပင္ထဲမွာ တစ္ခုကိုဆံုး႐ႈံးသြားေတာ့ ၁ဝခုျပန္ရလိုက္တယ္။ ဒါဟာ လွပျပည့္စံုတဲ့ အေျဖတစ္ခု၊ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ အဆံုးသတ္ေလးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဘဝမွာလည္း ပူေဖာင္းနီေလး႐ွိပါတယ္။ ပူေဖာင္းနီေလးက အရာအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။

ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ႏွစ္သက္တဲ့ ကစားစရာဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ပူေဖာင္းနီေလးပါ။ လူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွစ္လိုတဲ့ အလုပ္အကိုင္ဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ပူေဖာင္းနီေလးပါ။ လွပတဲ့အခ်စ္ဆိုတာကလည္း ပူေဖာင္းနီေလးပါ။
သင္ရဲ႕ ပစၥည္းဥစၥာခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈက ပူေဖာင္းနီေလးပါ။
အရာ႐ွိတစ္ဦးရဲ႕ရာထူးေနရာက ပူေဖာင္းနီေလးပါ။
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္၊ အရည္အခ်င္း၊ ႏုပ်ဳိမႈကလည္း ပူေဖာင္းနီေလးပါ။
မူလတန္းတုန္းက သခ်ၤာဘာသာဟာ သင့္ရဲ႕ ပူေဖာင္းနီေလးပါ၊
အလယ္တန္းတုန္းက ႐ူပေဗဒဟာ သူ႔ရဲ႕ပူေဖာင္းနီေလးပါ။
အန္ဒါဆင္ရဲ႕ငယ္ဘဝက နားဝင္ခ်ဳိတဲ့သူ႔သီခ်င္းသံက သူ႔ရဲ႕ပူေဖာင္းနီေလးပါ….
ဒါေပမယ့္ ဒီပူေဖာင္းနီေလးဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔အပါးကေန
ေပ်ာက္ဆံုးသြားမယ္ဆုိတာကို ကၽြန္မတို႔မသိၾကပါဘူး။

ပူေဖာင္းနီေလးေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကမယ္၊
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၾကမယ္၊ လဲၿပိဳၾကမယ္၊ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြၾကမယ္။
ကၽြန္မတို႔ အၾကာႀကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဖို႔ လိုသလား၊ အၾကာႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့၊ လဲၿပိဳ၊ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြဖို႔ လိုသလား….

သစ္ပင္ေပၚက ဇီးကြက္ရဲ႕မ်က္လံုးနီက ဒါေတြကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းျမင္ရရင္ ကၽြန္မတို႔လည္း ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ငယ္႐ြယ္တဲ့ကေလးေတြ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းျမင္ႏိုင္ဖို႔ကို ကၽြန္မတို႔ လမ္းညႊန္ရပါမယ္။

ပူေဖာင္းနီေလးေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္ တျခားပူေဖာင္းနီေလးေတြကို ကၽြန္မတို႔႐ွာႏိုင္ပါတယ္။ ဇီးကြက္ေျပာသလိုပဲ.. “တစ္လံုးေပ်ာက္ရင္ ၁ဝလံုးျပန္႐ွာၾကမယ္”။ ခုိ၊ ခ႐ုငယ္၊ ပိုးေကာင္ေလးေတြကလည္း ေျပာတယ္.. .. “တစ္လံုးေပ်ာက္ရင္ ၁ဝလံုးျပန္႐ွာၾကမယ္”။

ဒါဟာ ယံုၾကည္လို႔ရႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ဒႆနေလးပါ။ အမွန္စင္စစ္ ဒႆနတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

အန္ဒါဆင္ လည္ေခ်ာင္းကဲြၿပီးအသံပ်က္သြားလို႔ အဆို႐ွင္တစ္ဦးမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒ႑ာရီပံုျပင္ေရးတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ကမာၻေက်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။
-----

မူရင္းေရးသားသူ -- Mei zi han (梅子涵)

မူရင္းစာအုပ္ -- ၂ဝ၁၂ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလထုတ္ Readers အမွတ္စဥ္ ၃ပါ စာတစ္ပုဒ္ကို ဘာသာျပန္ဆိုပါတယ္

ႏိုင္းႏိုင္းစေန