ႀကီးျပင္းျခင္းဆိုတဲ့ အေတာင္ပံ

ေခ်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခုက အတားအဆီး၊ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ ပင္လယ္ထဲစီးဝင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

မ်ဳိးေစ့ေလးတစ္ေစ့က အေမွာင္ထုအထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ အလင္းရဲ႕ေဆးေၾကာခြင့္ကိုရခဲ့တယ္။

လူတစ္ေယာက္ဟာလည္း အၿမဲမျပတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္မွ လွပေကာင္းမြန္တဲ့ဘဝသံစဥ္ကို တီးခတ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။


ဘဝရဲ႕ခေယာင္းလမ္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရလည္း၊ အတားအဆီးအခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရလည္း ရာဘျႏၵာနတ္(သ္)တဂိုးဟာ အညံ့မခံခဲ့ဘူး။ “ေလာကဟာ နာက်င္ျခင္းနဲ႔ ငါ့ကိုနမ္း႐ႈံ႕တယ္၊ ငါက သီခ်င္းနဲ႔ျပန္ၿပီးတုန္႔ျပန္မယ္” … ဒါဟာ သန္စြမ္းသူတစ္ေယာက္က ဘဝကိုစိန္ေခၚခဲ့တဲ့ စစ္ေၾကညာခ်က္ျဖစ္တယ္။

ဘယ္သူလဲ…. သူ႔သံစဥ္ကို အထပ္ထပ္ ျပင္ဆင္ခဲ့တာ။

ဘယ္သူလဲ …. ဆင္းရဲဒုကၡၾကားကေန မျပတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တာ။

သူပါ… Beethoven ပါ။ သူဟာ အၾကားအာ႐ံုခၽြတ္ယြင္းခဲ့ေပမယ့္ မေလ်ာ့တဲ့ဇဲြလံု႔လနဲ႔ ဂီတအေပၚခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈကိုေပါင္းၿပီး စႏၵယားေပၚမွာ သူ႔တန္ဖိုးကိုျပခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဇဲြ၊ သူ႔ရဲ႕သတိၱက သူ႔ဂီတကို အဓြန္႔႐ွည္တည္တံ့ေစခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္သူလဲ… အျပစ္နဲ႔အ႐ွက္ကိုမတရားခံရရင္း မျပတ္ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တာ။

သူပါ… Sima Qian (ဟန္ေခတ္ သမိုင္းပညာ႐ွင္၊ စာေပပညာ႐ွင္)ပါ။ သူဟာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္နဲ႔ ေအးစက္ေမွာင္မိုက္တဲ့အခ်ဳပ္ခန္းမွာ ပိတ္ေလွာင္ခံခဲ့ရတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွာ စက္ဆုပ္႐ြံ႔႐ွာတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အမွန္တရားအတြက္ ျပတ္သားမႈေတြထင္ဟပ္ခဲ့တယ္။ သူဟာ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဘဝစာေပေတြကိုေရးသားၿပီး လူေတြကိုကိုင္လႈပ္ခဲ့တယ္။ ကမာၻ႔စာေပေလာကမွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ေျခရာေတြကို ထားရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္သူလဲ… လူေတြရဲ႕နားလည္မႈမေပးတဲ့အၾကည့္ေအာက္မွာ ကႀကိဳးေတြျမဴးၾကြခဲ့တာ။

ဘယ္သူလဲ… ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြ ဟိန္းညံေစခဲ့တာ။

ဘယ္သူလဲ… အလင္းနဲ႔အရိပ္ေတြၾကားမွာ ဘဝရဲ႕ေကာက္ေၾကာင္းကို လွလွပပပံုေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တာ။

သူတို႔ပါ… ဆံြအနားမၾကားတဲ့ကေခ်သည္ေတြပါ။ သူတို႔ဟာ ဂီတရဲ႕သာယာၿငိမ့္ေညာင္းသံကို မၾကားရ၊ ဂီတထဲစီးေမ်ာလိုက္ပါခြင့္ မရႏိုင္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ကိုယ္၊ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ဂီတကိုခံစားၿပီး မသန္စြမ္းအိုလံပစ္ရဲ႕စတိတ္စင္ေပၚမွာ သူတို႔ရဲ႕ႀကီးျမတ္သန္စြမ္းမႈ၊ ႀကံ့ခိုင္မႈကို ျပသခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ႕တန္ဖိုး႐ွိတဲ့ဘဝအဓိပၸာယ္ကို
ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉ရာစုေခတ္ ျပင္သစ္စာေရးဆရာ Alexandre Dumas(အႀကီး)က စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဒီလိုသ႐ုပ္ေဖာ္ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။

“ေနာက္ဆံုးမွာ က်ည္ဆံမိုးေတြၾကားကေန သူထရပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေသြးေပေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို ပြတ္သပ္ရင္း သူေခါင္းေမာ့ေအာ္ရယ္ခဲ့တယ္။ “နာက်င္မႈကို ျပည့္ျပည့္ဝဝခံစားခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ဘုရားသခင္ကို
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ နာက်င္မႈေတြကို ခံစားရတာေကာင္းပါတယ္.. ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္အသက္႐ွင္ေနေသးတယ္..မေသေသးဘူး.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္႐ွိေသးတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္””။

ႀကီးျပင္းရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ေျဖာင့္ျဖဴးတယ္ဆိုတာမ႐ွိႏိုင္ပါဘူး။

ႀကီးျပင္း႐ွင္သန္ေနတဲ့ဘဝမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက ႐ွိစၿမဲပါ။

ေ႐ွ႕ကိုသတိၱ႐ွိ႐ွိခ်ီတက္ရင္း ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြစိုက္ထုတ္မွ အဲဒီဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ေဖ်ာက္ပစ္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ဘဝရဲ႕ဆင္းရဲဒုကၡကို ရင္ဆိုင္မိခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ဆုတ္အညံ့ခံလို႔ မရပါဘူး။ ခိုင္ၿမဲတဲ့လံု႔လ၊ အ႐ႈံးမေပးတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္မွသာ ဘဝဟာ လွပတဲ့ေရာင္စံုေတြနဲ႔ဖူးပြင့္လာႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။

မူရင္းေရးသားသူ-- Liu Qin
မူရင္းလင့္ -- http://www.85nian.net/qingchun/3554.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန