တိုက္တန္းနစ္ေနာက္ကြယ္တြင္...

အရင္ကနာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ TITANIC သေဘၤာၾကီးနစ္ျမဳပ္ျခင္းမွာ လူသိနည္းတဲ့ ေနာက္ကြယ္ကအေၾကာင္းရင္းေလးေတြပါ...။

၂၀ရာစုႏွစ္ေစာပိုင္းမွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အရမ္းကိုေက်ာ္ၾကားတဲ့အမႈအခင္းတစ္ခုကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ တေလာက စိတ္ကူးေပၚလာမိပါတယ္..။ ထိုအေၾကာင္းအရာကေတာ့ တိုက္တန္းနစ္ပါပဲ။ တိုက္တန္းနစ္သေဘၤာၾကီး ဘာေၾကာင့္ျမဳပ္နစ္သြားရတာလဲ။ ကမၻာမွာအခမ္းနား အၾကီးက်ယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ခရီးသည္တင္ယာဥ္သေဘၤာၾကီးတိုက္တန္းနစ္ဟာ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ပင္လယ္ေအာက္ကို ပထမဆံုးခရီးမွာတင္ စံုးစံုးျမဳပ္ခဲ့ရတာလဲဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကပါစို႔ ။


Thomas andrews ဟာ ဒီသေဘၤာၾကီးရဲ့ ဒီဇိုင္နာျဖစ္ပါတယ္..။၁၉၀၆ခုႏွစ္မွာ ဒီသေဘၤာၾကီးကို စတင္တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ အိုင္ယာလန္ျပည္နယ္ဆိပ္ကမ္းမွာပါ။ ၁၉၀၉ခုႏွစ္ မတ္လ၃၁ရက္မွာလံုး၀ျပီးစီးသြားတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ လူအင္အား၃၀၀၀ေက်ာ္သံုးျပီး ၃ႏွစ္ၾကာကိုတည္ေဆာက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ထုထည္အရေရာ၊ အရည္အေသြးအရေရာ အရမ္းကိုၾကီးမားေကာင္းမြန္ျပီး အရမ္းကိုယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ သေဘၤာတစ္ခုအျဖစ္မွတ္ယူထားပါတယ္။ သေဘၤာၾကီးကို အရည္အေသြးအေကာင္းဆံုးစတီးေတြႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ထားတာျဖစ္ျပီး ထိုေခတ္ကေဒၚလာ၇.၅သန္း (ယခုေဒၚလာသန္း၁၀၀ေက်ာ္)တန္ဖိုးရွိပါတယ္ ။

ဒါဟာသမိုင္းေၾကာင္းကိုေခတၱၾကည့္ရႈတာပါ။ တိုက္တန္းနစ္ဟာ အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵရာၾကီးျဖတ္ျပီး လူ၁၅၀၀ေက်ာ္ကို တင္ေဆာင္ကာအိုင္ယာလန္မွ ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ဘက္သို႔ ၁၉၁၂ခုႏွစ္ဧျပီ လဆန္းပိုင္းမွာ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ အဆင့္ျမင္တဲ့၀န္ေဆာင္မႈ၊ ထုထည္ႏွင့္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈတို႔ဟာ လူဆင္းရဲေတြအတြက္ ေနရာမေပးခဲ့ပါဘူး။ လူကံုထံမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာအၾကီးအကဲမ်ားတို႔ကို တင္ေဆာင္ကာ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသည္ဟာ သေဘၤာႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး တစ္စံုတစ္ရာကိုမွ သံသယဆိုတာမ်ိဳးမရွိဘဲ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္အခန္းထဲမွာ အရမ္းကိုဇိမ္က်က်နဲ႔ လိုက္ပါလာခဲ့ပါတယ္။
သေဘၤာကုန္းပတ္ရဲ့ ေအာက္ဘက္မွာကေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာတို႔ရဲ့ ေနရာျဖစ္ျပီး ခရီးသည္အခန္းေတြကို ေရေႏြးေငြ႕ေပးရန္အတြက္ ေက်ာက္မီးေသြးကန္ေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ရာေနရာဟာ သေဘၤာကုန္းပတ္ရဲ့ ငါးခန္းေျမာက္အခန္းျဖစ္ပါတယ္။

၁၉၁၂ခုႏွစ္၊ ဧျပီလ ၁၄ ရက္ေန႔ ၅နာရီမွာေတာ့ တိုက္တန္းနစ္သေဘၤာၾကီးဟာ တစ္နာရီကို ၂၁မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ခုတ္ေမာင္းေနတာပါ။ အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵရာထဲကို၀င္လာသည္မွာ အရမ္းကိုနက္နဲလာျပီျဖစ္ပါတယ္။ အရမ္းေအးလွတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ သမုဒၵရာေရေတြဟာ ေရခဲတစ္မ်ွကို ေအးစက္ေနပါတယ္။ ေရခဲစလက္လက္ေလးေတြေတာင္ ေရျပင္ေပၚမွာ ေပါေလာေပၚေနတာကို ျမင္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးသည္ေတြဟာ ေနာက္နာရီပိုင္းအတြင္းမွာၾကံဳေတြ႔ရမယ့္ ကပ္ေဘးၾကီးကို ေတြးေတာင္မေတြးမိဘဲ ပါတီပြဲေတြ က်င္းပေနၾကပါတယ္။ ဒီခ်ိန္မွာ သတင္းပိုင္းဆိုင္ရာရယူတဲ့ ပညာရွင္ ဂ်ြန္ဖီးလစ္လည္း အလုပ္ရႈပ္ေနပါေတာ့တယ္။ ထိုစဥ္မွာ မလွမ္းမကမ္းမွာ ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ မီးသေဘၤာဆီမွ သတင္းတစ္ခုက နားၾကပ္ထဲကို ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ရာသီဥတုကဆိုးရြားေနတာေၾကာင့္ ဘာကိုမွ သဲကြဲစြာမၾကားရဘဲ ေရဒီယိုျပတ္ေရြ႕လိႈင္းသံ ျဗီးခနဲပဲၾကားရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နားၾကပ္းကိုဆြဲခ်ြတ္လိုက္ရပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ လက္ပ္ေတာ့နဲ႔ ဆက္လက္အလုပ္ရႈပ္ေနပါေတာ့တယ္။

ရာသီဥတုက ပိုဆိုးရြားလာတာေၾကာင့္ ကေနဒါမွ ကာလီဖိုးနီးယားကိုသြားတဲ့လမ္းမွာၾကံဳရတဲ့ လမ္းဆံုလမ္းခြကို တိုက္တန္းနစ္သေဘၤာၾကီး ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ ေတာင္လမ္းႏွင့္ေျမာက္လမ္း၂ခုမွာ ေတာင္လမ္းသည္ ေ၀းျပီးလမ္းပိုေကာင္းပါသည္။ ေျမာက္လမ္းကေတာ့ ခရီးနီးျပီး လမ္းအတန္ငယ္ၾကမ္းေသာေၾကာင့္ Captain Edward Smith ဟာ ေတာင္လမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။

သမုဒၵရာၾကီးမွာေလျငိမ္ေနျပီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့တြက္ေၾကာင့္ ကပတိန္ စမစ္ဟာ အရာရာပံုမွန္ပဲလို႔ ယူဆျပီး ၈နာရီႏွင့္ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာ၀မ္းတြင္းမွာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြဟာ ငါးခန္းေျမာက္အခန္းမွာ ခရီးသည္ေတြ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ရာသီမွာ ေရပူသံုးႏိုင္ဖို႔ ေက်ာက္မီးေသြးကန္ေတြကို အပူေပးလ်က္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဆယ္နာရီေက်ာ္လာခဲ့တဲ့အခါမွာေတာ့ ကံၾကမၼာဆိုးၾကီးဟာ စတင္လာခဲ့ပါျပီ။ သမုဒၵရာ ေရျပင္ၾကီးက ျငိမ္သက္ဆဲပါပဲ။ လမိုက္ညျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တိမ္ညိဳတိမ္မဲေတြက ေကာင္းကင္မွာ အျပည့္ပါပဲ။ ဒီခ်ိန္မွာ သေဘၤာေခါင္းပိုင္းမွာ အရက္ေသာက္ရင္း အေအးဒဏ္ကိုအံတုျပီး ပတ္၀န္းက်င္ အကဲခတ္ရသူ သေဘၤာေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ တခ်က္မွမငိုက္ျမည္းပဲ ေနၾကပါတယ္။ သူတို႕ဟာ အေမွာင္ထဲမွာ တလက္လက္ထေနတဲ့အရာတစ္ခုကို မ်က္စိေရွ႕တည့္တည္မွာ ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္သူတို႔ဟာ ဘာမွန္းမခြဲျခားႏိုင္ၾကပါဘူး။ လမိုက္ညႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ ေအးခဲမႈက အျမင္အာရံုကိုမႈန္၀ါးေစေနပါတယ္။ သူတို႔က ေသာၾကာၾကယ္လက္ေနတယ္လို႔ပဲ ဲယူဆၾကပါတယ္။ ေအးေဆးေနၾကတာေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ခန္းအၾကာမွာေတာ့ သူတို႕စီးနင္းေနတဲ့ တိုက္တန္းနစ္ သေဘၤာၾကီးထက္ ၃ဆေလာက္ပိုမိုထုၾကီးတဲ့ ေရခဲေတာင္ၾကီးဟာ အေမွာင္ထုထဲမွ ဘြားခနဲေပၚလာပါျပီ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးလည္း အသက္ရႈရပ္မတတ္ အံ့ၾသသြားကာ သေဘၤာစက္ေခါင္းထဲရွိ သေဘၤာသားေတြကို ႏႈိးပါေတာ့တယ္။

စမစ္ဟာလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ထလာပါေတာ့တယ္။ ေရခဲေတာင္ၾကီးဟာ သူတို႔ႏွင့္ ဘယ္ေလာက္မွကို မကြာေတာ့ပါဘူး။ တနာရီ ၂၁မိုင္အရွိန္နဲ႔ တည့္တည့္သာ ၀င္ေဆာင့္လိုက္လ်ွင္ ေျပာစရာမရွိေအာင္ တစ္စီပ်က္စီးသြားမွာေသခ်ာပါတယ္။ ကပတိန္စမစ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ညာဘက္သို႔ မလွည့္ပဲဘယ္ဘက္သို႔ ခ်က္ခ်င္းလွည့္ေရွာင္ရန္ အမိန္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပဲကိုင္သူကလည္း ခ်က္ခ်င္းလႈပ္ရွားပါေတာ့တယ္။ သေဘၤာၾကီးဟာ တျဖည္းျဖည္း ေရခဲေတာင္ၾကီးႏွင့္ နီးကပ္လာေလ သေဘၤာစက္ေခါင္းထဲကလူေတြ ျပာယာခတ္ကာ jesus ကိုတၾက၊ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြပ်က္ၾကပါေတာ့တယ္။ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ဘာမ်ွမသိၾကပါဘူး။ ႏွစ္ျခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနၾကပါတယ္။ တစ္နာရီကို ၂၁.၅မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ေရခဲေတာင္ၾကီး၏ ဘယ္ဘက္သို႔ ေရြ႕ေနခဲ့ေပမယ့္ အသိေနာက္က်ခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာမလြတ္ခဲ့ဘဲ သေဘၤာၾကီးရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းႏွင့္ ေရခဲေတာင္ၾကီးကို ပြတ္ဆြဲသြားပါေတာ့တယ္။

ထိုအခါမွ ကပတိန္ စမစ္လဲ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ျပီး သေဘၤာသားမ်ားလည္း လက္၀ါးခ်င္းရိုက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ခရီးသည္မ်ားေတာ့ အတန္ငယ္ လႈပ္ခတ္သြားတာကိုေတာ့ သတိထားမိလိုက္ျပီး ျပန္လည္အိပ္ၾကပါေတာ့တယ္။ သို႔ေပမယ့္ တိုက္တန္းနစ္သေဘၤာၾကီးရဲ့ ညာဘက္၀မ္းပိုင္းအျခမ္းမွာ မီတာ ၉၀ ရွည္လ်ားတဲ့အေပါက္ၾကီးျဖစ္သြားတာကေတာ့ သတိမထားမိၾကပါဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ထိုအေပါက္ထဲကို ေရလံုးေတြလိမ့္၀င္လာတာကို ထင္းထင္းၾကီးျမင္ေနရတာေတာ့ သေဘၤာ၀မ္းခန္းထဲက အင္ဂ်င္နီယာေတြပါ။ ထိုေရေတြဟာ သေဘၤာထဲကို ဆယ္မိနစ္ ၁၄ေပအနက္ႏႈန္းနဲ႔ကို၀င္လာတာပါ။ အင္ဂ်င္နီယာေခါင္းေဆာင္ လူစီးယန္နဲ႔ သူ႔အင္ဂ်င္နီယာေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းကို ေရစုပ္စက္ေတြနဲ႔ ေရေတြကိုသေဘၤာျပင္ဘက္သို႔ ထုတ္ေနရပါတယ္။ နာရီ၀က္ၾကာလ႔ို စမစ္သေဘၤာေအာက္ခန္းထဲကို ဆင္းလာေတာ့ သေဘၤာၾကီးရဲ့ ခန္းငါးခန္းဟာ ေရေအာက္သို႕စံုးစုံးျမဳပ္သြားခဲ့ျပီးျဖစ္ပါတယ္။ စမစ္အခ်ိန္နာရီ၀က္တြင္းမွာ ဒီလို အခန္းငါးခန္းလံုးျမဳပ္သြားရတာကို ဘယ္လိုမွမယံုႏိုင္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီတိုင္းသာဆိုရင္ ေနာက္၂နာရီ အတြင္းမွာ ေအးစက္လွတဲ့ အတၱလႏၱိတ္ထဲကိုထိုးဆင္းေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။

ယခုအခ်ိန္မွာ ၁၂နာရီရွိေနပါျပီ။ ၂နာရီထိုးလ်ွင္ တိုက္တန္းနစ္ေရေအာက္ေရာက္ပါျပီ။ စမစ္လဲျပာယာခတ္ရပါျပီ။ မလွမ္းမကမ္းမွာ ခုတ္ႏွင္ေနတဲ့ ကာလီဖိုးနီးယားမီးသေဘၤာၾကီးကို လွမ္းအကူအညီေတာင္းဖို႔ ဂ်ြန္ဖီးလစ္ ကို မွာၾကားရပါေတာ့တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာပညာရွင္ဂ်ြန္ဖီးလစ္မွာ အကူအညီလွမ္းယူရန္ အေၾကာင္းၾကားေသာ္လည္း မီးသေဘၤာမွာ တိုက္တန္းနစ္ႏွင့္ ၈၈မိုင္အကြာမွာရွိေနပါတယ္။ ထို႕ေၾကာင့္ လာေရာက္ကယ္ဆယ္လ်ွင္ အနည္းဆံုးေလးနာရီေတာ့ၾကာျမင့္မွာျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရပါတယ္။ စမစ္မွာ သေဘၤာတစ္ခုလံုး လိုက္လံေၾကညာျပီး ခရီးသည္ေတြကို အသက္ကယ္ယာဥ္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ ခ်ေပးရပါေတာ့တယ္။ နာရီ၀က္ထပ္ၾကာေတာ့ သေဘၤာရဲ့ ဒုတိယနဲ႔ တတိယထပ္ထဲကို ေရေတြအလံုးလိုက္၀င္လာတာေၾကာင့္ ထိုအထပ္မွ ခရီးသည္မ်ား အေပၚဆံုးထပ္သို႔ ေျပးတက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေထာင့္ငါးရာေသာ လူေတြကို တင္ေဆာင္ဖို႕ အသက္ကယ္ယာဥ္အလံုအေလာက္မပါလာခဲ့ပါ။ ကပတိန္က မိမိ၏ တိုက္တန္းနစ္ သေဘၤာၾကီးကို ယံုၾကည္မႈပိုကဲလြန္းေသာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္မွာ ခရီးသည္ေထာင့္ငါးရာ၏ ပြက္ေလာရိုက္ေအာင္ ဆူညံသံတို႔ႏွင့္ ကမၻာပ်က္သလိုရွိေနပါတယ္။

အသက္ကယ္သေဘၤာမ်ားမလံုေလာက္ေသာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ကေလးမ်ားသာ ယာဥ္ေပၚသို႔ လိုက္ပါခြင့္ေပးျပီး ေယာက်္ားသားမ်ားကေတာ့ ဇနီးသည္ႏွင့္ ကေလးတို႔၏ မ်က္ႏွာကိုအားရေအာင္ပင္ မၾကည့္လိုက္ရဘဲ က်န္ခဲ့ရပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာလည္း သူတို႔၏ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ ခြဲခြာရခ်ိန္မွာ သူ႔သားေလးကို "ေဖေဖ့ကို ဘိုင့္ဘိုင္လို႔ ေျပာလိုက္ေလ" ဟုသာ ေျပာႏိုင္ျပီး သေဘၤာၾကီးေအာက္သို႔ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ဆင္းခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ၁နာရီေက်ာ္သြားေတာ့ အသက္ကယ္ေလွေတြလဲ ကုန္သြားျပီး ေယာက်္ားသားမ်ား၊ အဘိုးအဘြားမ်ား၊ ကပတိန္အဖြဲသားမ်ား၊ သေဘၤာေစာင့္မ်ား ဘုရားတရားကိုတျပီး သူတို႔သေဘၤာၾကီးျမဳပ္နစ္မယ့္ ဘ၀ရဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို မ်က္လံုးမွတ္ျပီး ေနရပါေတာ့တယ္။ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ကေလးမ်ားအားလံုးလည္း လိုက္ပါမသြားႏိုင္ခဲ့ပါ။ အသက္ကယ္ေလွမွာ အရမ္းကို နည္းေနပါတယ္။ ကံၾကမၼာဆိုးၾကီးက ၁နာရီ မိနစ္ေလးဆယ္မွာ လ်ွပ္စစ္မီးေတြကိုျဖတ္ပစ္လိုက္ပါျပီ။ တိုက္တန္းတစ္သေဘၤာၾကီးမွာ ဦးပိုင္းမွာ နစ္ျပီး ပဲပိုင္းဘက္သို႔ ေထာင္တက္သြားေသာေၾကာင့္ သေဘၤာေပၚမွလူမ်ား အထက္သို႔ ေျပးတက္ၾကပါေတာ့တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ေထာင္မတ္လြန္းေသေၾကာင့္ မလွမပျပဳတ္က်ျပီး ေသဆံုးၾကပါေတာ့တယ္။ စမစ္ ခန္႔မွန္းထားသလိုပါပဲ။ သေဘၤာၾကီးဟာ၂နာရီတြင္းမွာပဲ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီးမ်ား လူကံုထံမ်ား၊ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေအးစက္လွတဲ့ အတၱလႏၱိတ္သမုဒၵရာေအာက္သို႔ ဆြဲေခၚသြားပါေတာ့တယ္။

က်န္ရွိေနခဲ့တဲ့ အသက္ကယ္ေလွေပၚက ခရီးသည္၇၀၀ေက်ာ္မွာလဲ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေရထဲသို႔ ျပဳတ္က်ျပီးေသပြဲ၀င္ၾကရပါတယ္။ မနက္၅နာရီမွာေတာ့ ကာလီဖိုးနီးယား မီးသေဘၤာၾကီးဆိုက္ေရာက္လာျပီး လူ၂၀၀ခန္႔ကိုသာ ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္..။ တိုက္တန္းနစ္နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ဒ႑ာရီေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ဇာတ္ကားထဲကေတာ့ အေက်ာ္ၾကားဆံုးေပါ့..............။

ဒီအထိသည္းခံျပီး ဖတ္ေပးတဲ့စာဖတ္သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွာပါ..ဆက္လက္ျပီးေတာ့ နစ္ျမဳပ္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းေတြကို ေျပာျပပါေတာ့မယ္။

ပထမဆံုးအခ်က္ကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုစရမလဲဆိုရင္.. သေဘၤာေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ မလွမ္းမကမ္းမွာတင္ရွိေနတဲ့ ေရခဲေဆာင္ကို လွမ္းမျမင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အရက္ရွိန္ေၾကာင့္လား ဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ပါ။ သူတို႔မွာ သေဘၤာေစာင့္တိုင္း ကိုင္ေဆာင္ၾကတဲ့ မွန္ေျပာင္းအဘယ္ေၾကာင့္မပါရတာပါလဲ? ပတ္၀န္းက်င္အကဲခတ္တဲ့ သေဘၤာေစာင့္တိုင္းဟာ ပင္လယ္ျပင္ကိုျဖတ္ၾကည့္ရာမွာ အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္းမပါရင္ အလြယ္တကူမျမင္ႏိုင္ၾကတာသဘာ၀ပါ။ ထိုရက္ လကလည္း မထြက္ဘူး၊ ပတ္၀န္းက်င္ကေလေအးေတြကလဲ မ်က္လံုးထဲကို တဖ်တ္ဖ်တ္တိုက္ေနမယ္။ သူတို႔ မ်က္လံုးျမင္ႏိုင္စြမ္းအားကို တိုက္ခိုက္တဲ့အရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ မွန္ေျပာင္းမသံုးၾကသလဲ။ သူတို႔သာ ေ၇ခဲေတာင္ကို ၾကယ္လို႔ မထင္မွတ္ခဲ့ရင္၊ ေစာစီးစြာ ေရခဲေတာင္ရွိမွန္းၾကိဳသိခဲ့ရင္ သေဘၤာၾကီး လြတ္မွာပါ။ ေသခ်ာပါတယ္။

သူတို႔ကိုခ်ည္းအျပစ္တင္လို႔လည္း မရျပန္ဘူးဗ်။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ေၾကးနန္းအခ်က္အလက္ပညာရွင္ ဂ်ြန္ဖီးလစ္ပါ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကာလီဖိုးနီးယားမီးသေဘၤာၾကီးက ေရခဲေတာင္ရွိေၾကာင္း သတင္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာေရဒီယိုလိႈင္းသံ (ျဗီးဆိုေသာအသံ)ေၾကာင့္ နားၾကပ္ကိုခ်ြတ္ပစ္လိုက္ျပီး သတင္းကိုျပန္လည္နားေထာင္ျခင္းမရွိဘဲ သူလုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူသာသတင္းကိုလက္ခံရရွိခဲ့လ်ွင္ ေရခဲေတာင္ႏွင့္ေ၀းရာ ေျမာက္ဘက္လမ္းသို႔ ေစာစီးစြာသြားႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။

တတိယအေနနဲ႔ကေတာ့ အခန္း ၄နဲ႔ ၅ မွာရွိတဲ့ ေက်က္မီးေသြးတြင္းေတြပါ။ ထိုတြင္းေတြထဲကထြက္လာတဲ့ အပူပမာဏေတြဟာ အခန္းနံရံ ေတြကို ၾကြပ္ဆတ္ေစပါတယ္။ ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းေတြသာမရွိရင္ နာရီ၀က္အတြင္းမွာ ငါးခန္းလံုး ေရလ်ွံသြားစရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ကပတိန္စမစ္ အံ့ၾသရဆံုးအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူစီယန္နဲ႕အင္ဂ်င္နီယာေတြကို ၀ါးျမိဳပစ္တဲ့အခ်က္လဲျဖစ္ပါတယ္။ ထိုတြင္းေတြသာမရွိလ်ွင္ နာရီ၀က္မွာ ေရွ႕ခန္း၃ခန္းသာျမဳပ္မည္ျဖစ္ျပီး ေရစုပ္စက္နဲ႔ ႏိုင္နင္းစြာ ထုတ္ႏိုင္ျပီး ကာလီဖိုးနီးယားမီးသေဘၤာကို ေစာင့္ဆိုင္းႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ သံၾကြပ္မိႈေတြပါပဲ။ သေဘၤာကိုတည္ေဆာက္ရာမွာ အိုင္ယာလန္ ဆိပ္ကမ္းမွာေဆာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ သေဘၤာတစ္ျခမ္းကကမ္းေပၚမွာျဖစ္ျပီး တစ္ျခမ္းကေတာ့ ပင္လယ္ေရစပ္မွာရွိေနတာပါ။ ကမ္းေပၚတင္ေနတာကေတာ့ ပဲ့ပိုင္းပါ။ ေရဘက္ကို ေရာက္ေနတာကေတာ့ ဦးပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဦးပိုင္းနဲ႔ ပဲ့ပိုင္းကိုတည္ေဆာက္ရာမွာ အင္ဂ်င္နီယာေတြကအဖြဲ႔ ၂ဖြဲခြဲျပီး တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးပိုင္းတစ္ဖြဲ႔ ပဲ့ပိုင္းတစ္ဖြဲ႔ပါ။

လိုရင္းက သေဘၤာရဲ့ ပဲ့ပိုင္းကိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြက တည္ေဆာက္ရာမွာစတီးနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ မႈိေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာဦးပိုင္းကို တည္ေဆာက္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြကေတာ့ သံၾကြပ္မႈိေတြနဲ႔ တြယ္ဆက္တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုသံၾကြပ္မႈိဆိုတာ သာမာန္သံေတြႏွင့္ ေခ်ာ္ရည္ေတြကို ေရာျပီး ျပဳလုပ္ထားတာပါ။ ထိုသံမႈိေတြဟာလည္း တိုက္တန္းနစ္ၾကီး ျမဳပ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုပါပဲ။ သံၾကြပ္မႈိေတြဟာ ေပါင္ ၄၀၀၀ကေန ၄၀၀၀၀အတြင္းဖိအားကို ခံႏိုင္ရည္ပါတယ္။ ေရခဲေတာင္ႏွင့္ အရွိန္နဲ႔ပြတ္ဆြဲျခင္းမွာ ေပါင္ ၁၄၀၀၀၀ခန္႔ ဖိအားနဲ႔ ဖိခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံမႈိေတြဟာလြတ္ထြက္ျပီး ေရေတြဒလေဟာ၀င္လာေစတဲ့ မီတာ၉၀အေပါက္ၾကီး ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ထိုေနရာေတြမွာလဲ စတီးသံမႈိေတြသာသံုးခဲ့ရင္ မီတာကိုးဆယ္ရွည္တဲ့ အေပါက္ၾကီး ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သာမာန္ပြန္းပဲ့ရံုေလာက္ပဲ ထိခိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီအေပါက္ၾကီးဟာ တိုက္တန္းနစ္ျမဳပ္ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သံၾကြပ္မႈိေတြဟာ အဓိကတရားခံပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

သိရွိထားသမ်ွအေၾကာင္းတို႔ကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားမယ္လုိ႔ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္။ အထက္ပါအေၾကာင္းအရင္းေတြကို သိပၸံပညာရွင္ပန္ဒိုရာက ရွာေတြ႕ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

The Express Times