ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ သက္ေရာက္မႈ

ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္က ဒီလိုဆိုပါတယ္။

တစ္ခါက ဘဲအုပ္စုႏွစ္စုရွိသတဲ့။
အုပ္စုတစ္စုက ဘဲေတြဟာ ဥအရမ္းဥတတ္ၿပီး ေန႔တိုင္းဥလံုးႀကီးေတြ ဥတယ္။ က်န္တဲ့အုပ္စုက ဘဲေတြဟာ ဥ ဥရမွာအရမ္းပ်င္းၿပီး ၃,၄ရက္ေနမွာ ဥေသးေသးေလးတစ္လံုး ဥတယ္။ ဒီဘဲအုပ္စုႏွစ္စုဟာ သီးသန္႔ေနၾကၿပီး ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို မေႏွာက္ယွက္ၾကဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ သီးသန္႔ေရကန္၊ ျမက္ခင္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ဥကို ဥၾကတယ္။


ဒီလိုနဲ႔ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ပ်င္းတဲ့အုပ္စုထဲက ဘဲတစ္ေကာင္ဟာ ဥ,ဥတတ္တဲ့ ဘဲအုပ္စုထဲ မ်က္စိလည္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီအုပ္စုထဲမွာ ဘဲငပ်င္းအတြက္ျမင္ျမင္သမွ် ထူးဆန္းလို႔ေနတယ္။ ဘဲေတြဟာ သူ႔ထက္ငါအလုအယက္ ဥ,ဥၾကတယ္။ ဥ,ဥဖို႔ကို စိတ္အားထက္သန္ၾကတယ္။ သြက္လက္ႏိုးၾကားၾကတယ္။ ဥေတြႀကီးႏိုင္သမွ်ႀကီးေအာင္ ႀကိဳးစားဥၾကသလို ဥအမႊာေလးေတာင္ ဥလိုက္ခ်င္ၾကတယ္။ ဘဲငပ်င္းအတြက္ ဒါဟာအထူးအဆန္းျဖစ္လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီအုပ္စုထဲ သူေနခဲ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး တျခားဘဲေတြလို ေန႔တိုင္းဥ,ဥဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္လအၾကာမွာ သူလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေန႔တိုင္း ဥလံုးႀကီးေတြကို သူဥႏိုင္ခဲ့တယ္။

ႏွစ္လရက္ေတြ အလီလီေျပာင္းခဲ့တယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့ဘဲအုပ္စုနဲ႔ ပ်င္းတဲ့ဘဲအုပ္စုရဲ႕ဘဝက မေျပာင္းခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့ဘဲအုပ္စုထဲက ဘဲတစ္ေကာင္ဟာ လမ္းမွားၿပီး ဘဲငပ်င္းအုပ္စုနား ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီအုပ္စုရဲ႕ဘဝဟာ ဘာတိုးတက္မႈမွမရွိခဲ့ဘူး။ အစာေတြ သြားမရွာခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဥ,ဥဖို႔ကိုလည္း သူတို႔စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။ အစားေကာင္းမစားရရင္ ဒါမွမဟုတ္ အစာရွာမရရင္ သူတို႔ဟာ ဥ မဥၾကေတာ့ဘူး။ ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ဥ,ဥခ်င္တဲ့အခါမွ ဥၿပီး မဥခ်င္တဲ့အခါ ၃,၄ရက္ေနတာေတာင္ တစ္လံုးမဥၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအုပ္စုရဲ႕ ဥ,ဥႏႈန္းက အရမ္းက်ဆင္းခဲ့တယ္။ ဥ,ဥတတ္တဲ့ဘဲက ဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီး အရမ္းတုန္လႈပ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အုပ္စုထဲ သူခ်က္ခ်င္းမျပန္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ ဒီဘဲငပ်င္းအုပ္စုထဲမွာပဲ ခဏတာေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘဲငပ်င္းေတြနဲ႔ ေနရင္းေနရင္း အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူ႔ရဲ႕အက်င့္ဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာခဲ့ေတာ့တယ္။ တစ္လအၾကာမွာ ေန႔တိုင္း ဥတစ္လံုးက် ဥတတ္တဲ့သူဟာ ေန႔တိုင္းဥမဥတတ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။

လူေတြလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းမႈကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ႏႈိးၾကားတက္ၾကြတဲ့အုပ္စုထဲ သူေနရင္ သူ႔ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြရဲ႕ ကူးစက္မႈေၾကာင့္ သူဟာ ႀကိဳးစားတက္ၾကြစိတ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕အေကာင္းဆံုးကို သူလုပ္လာႏိုင္တယ္။ ေအာင္ျမင္သူ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေဆာင္သူ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေတြကို သူတည္ေထာင္လာႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ပ်င္းရိတဲ့အုပ္စုထဲ ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ေတာ္ထက္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ လူပ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီအုပ္စုကို သူ မေျပာင္းလဲႏိုင္ရင္ အုပ္စုေနာက္ သူလိုက္ေျပာင္းသြားပါတယ္။ လူဆိုတာ ပ်င္းရိတတ္တဲ့အမ်ဳိးပါ။ ကိုယ့္ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က တိုးတက္လိုစိတ္မရွိဘူး၊ အေပ်ာ္အပါးထဲမွာပဲ နစ္ေနမယ္၊ အလုပ္လုပ္ရာမွာလည္း ၿပီးရင္ၿပီးေရာ သေဘာထားမယ္။ ဘာစီမံကိန္းမွ မရွိဘူး။ အေကာင္အထည္မရွိဘူး။ ဖဲြ႔စည္းမႈေတြကလည္း ေလ်ာ့ရဲေနတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုဝန္းက်င္ရဲ႕ကူးစက္မႈေအာက္မွာ အလုပ္ႀကိဳးစားတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာလည္း ၾကာလာေတာ့ သာမန္နဲ႔ပဲ ၿပီးသြားႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္တိုင္တိုးတက္လိုစိတ္လည္း မရွိဘူးဆိုရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ ပ်င္းရိတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ကူးစက္ျခင္းကို အလြယ္တကူခံရတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္းေျပာင္းလဲဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ ေရလိုက္ငါးလိုက္ပဲ ေနလိုက္တတ္ၾကတယ္။

လူေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က လူကိုေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကိုယ္မေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့အခါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းလဲၾကရတယ္။

လူေတြမွာ အဆံုးအစမဲ့ လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြရွိပါတယ္။ ႀကိဳးစားတိုးတက္လိုစိတ္ရွိသူေတြက တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ကိုယ့္ေဘးပတ္လည္က ပတ္ဝန္းက်င္ကို အသံုးျပဳၿပီး အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္လုပ္ႏိုင္စြမ္းကို တူးဆြၾကတယ္။ တင့္သင့္တဲ့အခြင့္အေရးၾကားမွာ လုပ္ႏိုင္စြမ္းကို တကယ့္ခြန္အားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲၾကတယ္။

တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္တစ္ခုမွာ သာမန္အဆင့္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ အေျခအေန တိုးတက္မႈမရွိဘူးဆိုရင္ သူ႔ကိုတျခားအလုပ္အတြက္ အခြင့္အေရးတစ္ခု ေပးလိုက္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီအလုပ္မွာ သူ႔ရဲ႕လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ႏိုင္ၿပီး အရင္ကထက္ ပိုေကာင္းမြန္ေအာင္၊ ပိုတိုးတက္ေအာင္ သူလုပ္ေဆာင္ေကာင္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

လူတိုင္းရဲ႕ လုပ္ႏိုင္စြမ္းက အဆံုးအစမဲ့ပါတယ္။ တူးဆြႏိုင္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

မူရင္း-- http://www.rs66.com/a/1/87/huanjingduirendeyingxiang_78803.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန